Over de Therapie
Peter en Sylvia in Corona tijd.
“Sinds we samen thuiszitten is ons leven volledig veranderd” Peter realiseert zich ineens dat de “corona crisis” toch wel heel veel impact op hem en Sylvia heeft.
Zij waren voorheen gewend hun eigen gang te gaan. Hadden wel een gezamelijk leven, maar toch ook vooral veel behoefte om hun eigen gang te gaan.
Peter was voor zijn werk veel weg, soms ook wekenlang in het buitenland. Sylvia had haar eigen domein in huis. De kinderen waren uit huis en er was de laatste jaren meer tijd gekomen om aandacht te besteden aan haar al langer gekoesterde wens om een opleiding tot coach te gaan doen en een eigen praktijk aan huis te beginnen. Het gaat lastig nu Peter ook voortdurend thuis is. Peter zegt dat zij zich niet zoveel van hem aan moet trekken; “doe net alsof ik er niet ben”, maar dat lukt Sylvia niet goed.
Het zijn van die alledaagse ergernissen; Peter zit aan de tafel in de keuken, heeft daar zo’n beetje zijn kantoor van gemaakt. Zij irriteert zich eraan, waarom ga je niet gewoon op je kamer zitten… Hij zegt: “maar ik zit hier gewoon mijn werk te doen, wat is daar op tegen”. Uit een soort gewoontegedrag blijft hij tegenwoordig gewoon de hele dag maar aan de keukentafel zitten. Hij klapt zijn laptop open, zet een pot koffie en zo begint zijn tegenwoordige werkdag.
Voorheen, ging hij al vroeg de deur uit en kwam hij pas laat weer terug. Sylvia had de tijd aan zichzelf. Begon ’s ochtends aan die zelfde keukentafel, en daarna ontving zij haar cliënten voor coaching. “Het is vanwege Corona natuurlijk allemaal online geworden, dus een computer volstaat tegenwoordig, maar het voelt niet goed…”.
Het afgelopen jaar zijn er steeds meer spanningen ontstaan. Eigenlijk hebben ze daar nooit over gesproken. Tja het was eigenlijk nooit zo nodig en bekennen ze allebei; ze zijn er ook niet zo goed in; “praten over je emoties”.
Hermien en Klaas
“ik denk dat de laatste keer dat we echt met elkaar gesproken hebben over iets wezenlijks misschien wel een jaar geleden is”. Hermien vertelt dat zij zich uitgeput voelt, weet niet meer zo goed hoe zij moet uitleggen wat zij van Klaas vindt. “ik heb het op allerlei manieren geprobeerd”, maar het komt gewoon niet aan. Klaas kijkt wat ongemakkelijk. “Maar elke keer als jij iets tegen mij zegt heb ik het gevoel dat ik het niet goed doe” Klaas zegt dat hij er op een gegeven moment maar mee is opgehouden om te praten, of zoals Hermien zegt “te communiceren”.
Hermien vertelde in een individueel gesprek, dat een onderdeel kan zijn van relatie therapie, dat zij intussen was gaan praten met vriendinnen. Dat had zij eigenlijk nog nooit gedaan. Het luchtte op, maar maakte dat het probleem wel opeens “in the open” was. Het maakte dat er iets moest gebeuren.
Hermien heeft Klaas overgehaald om te komen praten. Klaas vond het in eerste instantie maar niets, maar intussen vindt hij het toch wel een goed manier om met elkaar in gesprek te gaan. Waar het toe leidt weten ze allebei nog niet. Ze willen graag hun relatie behouden, maar houden alle opties open.
Ivo en Marlin
Ivo zit er helemaal doorheen, is helemaal klaar met de relatie. “Nee, niet met Marlin verduidelijkt hij”. Hij praat geëmotioneerd. Ivo voelt zich machteloos, alle strategieën heeft hij al uit de kast gehaald de afgelopen jaren, maar het werkt allemaal niet. Marlin is in paniek, maar houd zich sterk. Hij kijkt mij aan terwijl hij tegen Ivo praat. Marlin zegt dat hij niet begrijpt waar Ivo zich zo druk over maakt. Maar zo geeft hij toe, hij is ook “aan het einde van zijn latijn”. Maar niet zozeer vanwege de relatie, maar vanwege de stress op zijn werk. Hij kan deze relatiestress er gewoon nu even niet bij hebben. Ivo reageert en zegt ; “ik weet dat je het moeilijk hebt en ik wil je ook blijven helpen, maar ik mis het hoe we het vroeger hadden….”
Ze besluiten om een paar gesprekken aan te gaan en te kijken of zij er uit kunnen komen…
De therapie
In therapie probeer je met je partner erachter te komen waarom de gesprekken steeds uitlopen in ruzie en conflicten. Er is een patroon ontstaan dat alleen nog maar tot ergernis leidt. Steeds maar weer hetzelfde. In de therapie gesprekken ga je samen met de therapeut, in dit geval met mij, op zoek naar het begin van de ruzies of naar de zogenaamde onderliggende emoties.
Ten eerste de oorzaken: Dat kan van alles zijn, het werk, de komst van de komst van kinderen, ouders of schoonouders, maar soms ook ziekte, lichamelijke of psychologische veranderingen of een “een ander”. Het is van belang om te onderkennen dat problemen een oorsprong hebben, een beginpunt. Ooit was het beter en gingen de gesprekken veel makkelijker. Ooit was er fijne intimimeit.
Ten tweede de emoties: als we gezamenlijk tot een aannemelijke definitie van de oorzaken zijn gekomen proberen we de zogenaamde communicatie bloot te leggen, maar communicatie gaat altijd over emoties en dus het is van belang die te bespreken. Ik gebruik hiervoor het boek van Sue Johnson, Houd me vast, maar dat hoeft niet, dat is op grond van wat jullie als stel zelf willen.
In de gesprekken moet het gebeuren. Ik vindt dat in de gesprekken er een verandering moet plaatsvinden. Het gebeurt volgens de zogenaamde “enactments”. Het zijn momenten in de gesprekken dat je echt met elkaar in gesprek bent en niet mij, de therapeut. Het zijn de momenten dat je de emoties voelt die de ander ervaart. Het maakt dat je weer open kunt staan voor elkaars verdriet of boosheid.
Beter leren communiceren doe je doe beter te leren voelen. Beter leren voelen doe je door de tijd te nemen voor elkaar en oprecht geïnteresseerd probeert te zijn.